Orta Çağ’dan kalma mezarlar incelendiğinde tabutların bazılarında delikler olduğunu görebiliyoruz.
Günümüzde böyle bir uygulama yokken o dönemlerde neden tabutlara delik açılıyordu? Birkaç farklı sebebini anlatalım.
Diri gömme korkusu vardı.
Orta Çağ’da, yanlışlıkla diri diri gömülme korkusu epey yaygındı. Hatta bazı mezarlıklarda ölülerin gerçekten ölüp ölmediğini anlamak için bir müddet bekliyorlardı. Bu nedenle bazı tabutlara hava deliği ya da çan eklenirdi ki yanlışlıkla diri diri gömülmüş bir insan varsa orada olduğunu belli edebilsin.
Ölülerin bağlantı kurması için de yapılıyordu.
Orta Çağ’da tabutlara delik açılmasının ardında yatan bir diğer sebep ise toprağın altındayken delikler aracılığıyla diğer ölülerle iletişime geçilebileceği inancıydı. Benzer şekilde, kimi zaman da yaşayanların ve ölülerin bu delikler aracılığıyla bağlantı kurabileceğine inanılıyordu.
Ruhların serbest kalması amacıyla da yapılıyordu.
Bazı Orta Çağ kültürlerinde, ölen kişilerin ruhlarının serbest kalması gerektiği düşünülüyordu. Tabutlara açılan bu delikler sayesinde ruh, mezardan rahatça çıkabilecekti. Hatta bu uygulama, ölülerin daha huzurlu olması ve yaşayan kişilere musallat olmaması için tedbir olarak görülüyordu.
İşte tüm bu dinî, sosyal ve kültürel sebepler; Orta Çağ’daki insanların tabutlara delikler açmasına sebep oluyordu.
Daha fazla Orta Çağ içeriği için:
